Skrzypce – Na przestrzeni dziejów budowniczowie skrzypiec – lutnicy – szukając idealnego brzmienia instrumentu, eksperymentowali z jego wymiarami i zastosowanymi materiałami Działo się tak zwłaszcza w baroku, a potem w XIX wieku. W XVI wieku skrzypce przybrały swój znany dzisiaj kształt. Pierwsze skrzypce były instrumentami akompaniującymi do tańca.
Obój to instrument o wyjątkowo pięknym brzmieniu. Buduje się go najczęściej z drewna różanego albo afrykańskiego drzewa zwanego grenadillą, dzięki któremu ma charakterystyczny czarny kolor. Instrument powstał we Francji w XVII wieku i wziął swoją nazwę od słowa hautbois, które znaczy „wysokie drzewo”. Oboje występowały wówczas w różnych odmianach i strojach, które często różniły się kształtem czary głosowej i korpusu. Ostateczny kształt współczesnego oboju powstał w wieku XIX.
Fagot początkowo nie miał klap lecz otwory zatykane bezpośrednio palcami i był robiony z jednego kawałka drewna. Instrument poprzedzający historycznie fagot miał dosyć prostą budowę, z ośmioma otworami na palce i dwiema klapami. Wczesne fagoty nazywane dulcianami były popularne w renesansie i baroku. Początki fagotu sięgają XVI wieku. Obecnie jest to instrument o dużych możliwościach ekspresyjnych i specyficznym brzmieniu, z którego można wydobyć zarówno bardzo wysokie, jak i bardzo niskie dźwięki. Ma on niezwykłą zdolność zmiany dynamiki i barwy dźwięku.
Lutnia instrument o starożytnym rodowodzie, wywodzący się z Bliskiego Wschodu. W ikonografii europejskiej lutnia pojawia się po raz pierwszy w IX wieku jako instrument dwu lub trzystrunowy i, w przeciwieństwie do lutni arabskich, jest zaopatrzona w progi. Ma gruszkowaty korpus (niektórzy mówią, że przypomina raczej połówkę migdała) przykryty płytą rezonansową, w której znajduje się okrągły otwór przykryty ornamentowaną rozetą. Ma szyję zaopatrzoną w progi i zakończoną kołkami służącymi do naciągu strun. W późnym renesansie lutnia stała się najpopularniejszym instrumentem dworskim, grali też na niej znamienitsi mieszczanie. Jednocześnie jednak od końca XVII wieku lutnia traciła popularność, pełniła głównie rolę akompaniującą, ale i tak została niemal całkowicie wyparta przez mandolinę i gitarę. Przyćmiły ją też ciągle udoskonalane instrumenty klawiszowe. Jedne z ostatnich utworów na lutnię solo napisał Jan Sebastian Bach. Znany nam dzisiaj kształt lutnia zyskała w XV wieku.
——————— ~ * ~ ———————
Niedawno nasze instrumentarium wzbogaciło się o nowe instrumenty.
——————— ~ * ~ ———————
Flety podłużne – swoją największą popularność osiągnęły na przełomie XVI-XVIII wieku, natomiast w wieku XVIII zaczęły być stopniowo wypierane przez flety poprzeczne. Flet jest jednym z najstarszych instrumentów muzycznych.
Bendir jest arabskim szerokim bębnem obręczowym (średnica naszego bębna to 65 cm) pochodzącym z Afryki Północnej. Wyróżnia go głębokie i niskie brzmienie. Pod wewnętrzną płaszczyzną membrany może mieć naciągnięte jelitowe struny lub sznurki nadające mu wówczas charakterystyczne rezonujące i metalizujące brzmienie (brzęczenie). Bendir tradycyjnie grany palcami lub całą dłonią, trzymany jest jedną ręką, dla ułatwienia chwytu posiada czasami w obręczy otwór na kciuk.